وبلاگها از کتابها و روزنامه ها و منبرها و حتی از حرف های رودرو با دوستای نزدیک هم بهترند، خوب و صمیمی. .لحظه های بی ویرایش آدم هستند؛ بی شرم و حیا و ای وای بقیه نفهمند. وبلاگ یعنی لخت لخت. یعنی اینکه اگر بقیه تو را نشناسند چه جور آدمی هستی. حرف هایی هست که آدم به نزدیکترین کسانش نمیگه. نمیشه ، دردسر میشه. ولی اینجا میشه گفت . میگم. بیا بخوانم که محتاج خوانده شدنم. ضمنا بر آنم وهم حشیش را ترک کرده, پا از آستانه رخوت تازه مکشوف تریاک پس نهاده, نفسم را از بوی بد بهمن کوتاه پاک کنم, یک چند آواز صراحی بنیوشم همه اینها به شرط آنکه باران نیاید ریز ریز و ظهری دل انگیز و آرام بهاری نباشد یکی دو رفیق کهنه مهمان نباشد که تو اهلی و دانی که چه می رود بر ما. اما با جانان که تو باشی و همه دیدارکنندگان عهدی می بندم که هر روز به سلام آیم مگر به احوالی خاص...
آسمان ابری ست و بوی باران می آید. «نکند بوی چشم تر باشد»
دوگانه و بل چند گانه شد مطلب . ببخشید استاد..
بوی باران می آید و ظهر دل انگیزی ست و از همه رفیقان هم دلتنگم. این دم آخر با خودم.